Binnenkomen in Margriet's atelier, is binnenkomen in een oase van rust.
Is binnenkomen in een weelde van composities, materialen, voorstudies, ideeën in wording. Aan de muren, op de grond, aan het plafond, op de tafels: hier wordt gecreëerd.
Binnenkomen in Margriet's atelier is binnenkomen in een oase van rust.
Margriet Van Der Ven is grafisch kunstenaar, gepassioneerd door het etsen. Klassiek geschoold, doch buiten de lijntjes kleurend. Voor Margriet geen etsen op papier dat daartoe dient. Wel etsen op kladpapier of plastiek, wat het zoveel boeiender maakt.
Bevlogen toont ze hoe een ets tot stand komt. Zinken platen worden in ruwe stukken geknipt. De stukken worden behandeld met spiritusvernis of asfalttinctuur en soms met suiker aquatint. Daarna worden ze bewerkt en gekerfd tot een bepaalde vorm, veelal geïnspireerd uit de natuur. Het aandachtige oog vindt er een nerfstructuur van bladeren in terug, stenen of ontkiemende bonen.
Na een tijdje rusten wordt de etsplaat ingesmeerd met inkt, afgeveegd met tarlatan en afgedept met stukjes telefoonboekpapier, klaar voor de drukpers. Dat is een grote machine in het midden van haar atelier. De ingesmeerde etsplaat wordt tussen twee papieren gelegd om dan langzaamaan met enkele arbeidsintensieve draaien aan het wiel door de drukpers te gaan. Het resultaat is een afdruk van de etsplaat op het papier, mooi, sober, organisch.
Maar Margriet is niet snel tevreden. Alles moet goed zitten: kleur, vorm, compositie, evenwicht moet er zijn. Een afdruk heeft tientallen voorgangers gekend vooraleer hij de opdruk krijgt van 'goed'. Herhalen en herhalen, tot het goed zit.
Buitenwereld, binnenwereld
Margriets atelier ligt in Jette. Haar man schilderend een verdiep lager, zVij etsend op de begane grond. Haar atelier is haar werkplek, maar meer nog haar toevluchtsoord. Uren en uren vertoeft ze hier, want in haar werk komt ze tot rust, indrukken uit haar omgeving verwerkend. Letterlijk, want zo neemt ze beschreven flappen papier van haar deeltijdse job mee om te gebruiken in composities, liefst nog met de namen van personen die ze kent zichtbaar. Of hoe handgeschreven administratiefiches van vogelringers uit een vorige job kunnen ontaarden in een magnifiek patchwork van lange stroken papier.
Zeer beklijvend is het werk met brieven van een overleden vriendin: iedere brief zorgvuldig ingepakt als een pagina van een boek. Houd een pagina tegen het licht en vang een glimp op van de brief: verhuld en onthullend.
Ze heeft het van geen vreemden. Haar moeder was naaister en als kind was er al dat 'gefröbel', het prullen met dingetjes. Even getwijfeld om haar moeder te volgen in textiel, maar toch haar eigen weg gekozen. In sommige werken zie je kleine textielaccenten terugkomen: garen of knoopjes op papier genaaid, een eerbetoon aan haar moeder.
Ambitie om haar kunst door te geven of na te laten heeft Margriet niet. Ze hergebruikt alles, restjes worden hergebruikt, zelfs vroeger werk moet eraan geloven. Dat bevriende kunstenaars haar moeten tegenhouden om toch maar niet al haar werk te hergebruiken. Streeft ze naar een ultieme integratie van al haar werk tot één? Geen beginnen aan.
Binnenwereld, buitenwereld
Vroeger exposeren in galerijen, nu die behoefte niet meer. Margriet zoekt naar kleine plekken in de stad om haar werk zichtbaar te maken, een kleine interventie in het straatbeeld. Brussel is daarvoor ideaal: vitrines opsmukken met haar werken of samen met haar man meedoen aan projecten. Margriet verkoopt ook werk. Afstand doen van een werk maakt blij om iemand blij te maken.
Margriet Van Der Ven, proces en product evenwaardig, liefde voor haar stiel, rustige harmonie.
Interview: Miet Neyens
We hebben dit verhaal opgenomen in het kader van het project 'Schatten van Mensen' in 2014.
